Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πίσω από τους δείκτες των Εθνικών Λογαριασμών, βρίσκεται η κατάρρευση του «ανοσοποιητικού συστήματος» της Δημόσιας Διοίκησης. Το Κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής και δυστυχώς τα συμπτώματα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού φανερώνουν τις βαριές αναπηρίες του πολιτικού μας συστήματος.
Τo «Πρόγραμμα Καλλικράτης», παρά τις όποιες επί μέρους κριτικές στην εφαρμογή του, είναι ένα εγχείρημα ανατροπής της καθεστηκυίας κρατικής δομής. Είναι μια από τις σημαντικότερες διοικητικές παρεμβάσεις από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει πως οι πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες, εύκολα εκφυλίζονται και διαστρέφονται. Οι πολίτες έχουν απογοητευτεί και δίκαια δυσπιστούν, καθώς έχουν διαπιστώσει κατ’ επανάληψη πως οι φαύλοι κύκλοι του πολιτικού συστήματος αναπαράγονται πολλαπλασιαστικά μετά από κάθε υπόσχεση ή και προσπάθεια διάσπασης τους.
Το στοίχημα λοιπόν δεν είναι σ’ αυτές τις Εκλογές το χρώμα που θα πάρουν στους κομματικούς χάρτες οι νέες Περιφέρειες. Το στοίχημα είναι αν στα νέα Περιφερειακά όργανα θα αναδειχθούν πρόσωπα που θα έχουν το σθένος να υπερασπιστούν την αυτονομία του νέου θεσμού, απέναντι στον τρομερό Λεβιάθαν του κρατικού συγκεντρωτισμού που τροφοδοτούν οι παρεκβατικές συμπεριφορές του κομματικού μας συστήματος.
Η περιβόητη «πολιτική βούληση», έχει αποδειχθεί πως είναι αδύναμη εμπρός στα πάθη που γεννά η αντίληψη της πολιτικής ως αγώνα για ισχύ. Αυτή είναι η αιτία που μας οδηγεί να ψάχνουμε για την ηθική μακριά από την πολιτική. Η μάταιη αυτή αναζήτηση μας οδηγεί σε απογοήτευση, μεμψιμοιρία, μηδενισμό και παραίτηση. Τίποτα δεν θα καταφέρουμε αν δεν καταφύγουμε στη δύναμη του νου μας, για να δράσουμε με "πολιτική φρόνηση" και "πολιτική αρετή" και αν δεν επιλέξουμε με αυτά τα κριτήρια όσους θα εμπιστευθούμε στα κρίσιμα πρώτα βήματα του νέου θεσμού.
Η Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης θα δικαιωθεί αν επιτύχει όχι μόνο την εξοικονόμηση πόρων των φορολογούμενων πολιτών αλλά αν ταυτόχρονα αναδειχθεί σε πλεονέκτημα μιας νέας αναπτυξιακής προοπτικής. Η λειτουργική αυτοδυναμία των νέων αυτοδιοικητικών οντοτήτων, οφείλει να τις καθιστά ικανές να διευκολύνουν, να ενθαρρύνουν και να στηρίζουν την ανάληψη τοπικών πρωτοβουλιών, να επιτυγχάνουν την αξιοποίηση των τοπικών και περιφερειακών συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Όμως αυτόματος πιλότος δεν υπάρχει. Σε αυτή την προσπάθεια οφείλουμε να συμμετέχουμε με όποιες δυνάμεις διαθέτουμε, με τόλμη και δημιουργική φαντασία, αξιοποιώντας εμπειρίες και γνώσεις, με αποφασιστικότητα και γενναίες πολιτικές επιλογές.
Ο υποψήφιος για Περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης, στην πολιτική του διαδρομή έχει δείξει πως διαθέτει την πολιτική προσωπικότητα που απαιτεί η εμπέδωση της ανεξαρτησίας του θεσμού. Αυτή η ανεξαρτησία είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τον στόχο του νέου θεσμού, που δεν είναι άλλος από τη διαμόρφωση ενός σπουδαίου και κρίσιμου μοχλού για τη δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου.
Για να πετύχουμε μια ανάπτυξη που θα στηρίζεται στα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της Περιφέρειας και θα ξυπνά τις δημιουργικές δυνάμεις των νέων ανθρώπων της. Για να ξαναβρούμε την περηφάνια για τον τόπο μας, για τον βίο και το βιός μας.
